Ένα όνειρο τρελό, όνειρο πραγματικό
2020-08-27
Τον Σεπτέμβρη του '96 πήγα πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο. Ούτε τριών χρόνων καλά καλά, με πήγαν στο σχολείο μαζί με τον αδελφό μου που είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος. Ετσι, έκανα 3 χρόνια νηπιαγωγείο με τον αδελφό μου να αναλαμβάνει, θέλοντας και μη, να με προσέχει και να με ταΐζει στο σχολείο αλλά και στις εκδρομές. Αν και ο πιο μικρός ήμουν ενεργό μέλος του νηπιαγωγείου. Ακόμα θυμάμαι την κυρία Φωτεινή και την κύρια Μαίρη.
Η μητέρα μου πολλές φορές μου διηγείται πράγματα από την παιδική μου ηλικία που δεν τα θυμόμουν. Μιλάμε συχνά για εκείνη την φορά που δεν με ξύπνησε και μετά ακολούθησαν τα παράπονα γιατί δεν ήθελα να χάνω καμία μέρα του νηπιαγωγείου. Ή την ημέρα που "πήρε τηλέφωνο η κυρία Φωτεινή και σε έψαχνε γιατί χωρίς εσένα δεν θα γινόταν η γιορτή".
Από πολύ μικρός, λοιπόν, είχα αποφασίσει πως θα γίνω Νηπιαγωγός, Δάσκαλος, εκπαιδευτικός γενικότερα ανάλογα με την ηλικία μου. Μεγαλώνοντας με τον Παύλο, τον Γιάννη, τον Αντώνη, την Λόλα, την Αρχοντούλα, τον άλλον Γιάννη, τον Νίκο, την Βίκυ, την Σοφία, τον Παναγιώτη, την Νίκη, την Μαρία, την Ειρήνη. Όλα αυτά τα ονόματα, και άλλα τόσα, ήταν οι κοντινοί μου εκπαιδευτικοί στα σχολικά μου χρόνια, εκείνοι που μια μέρα ήθελα να βρίσκομαι ανάμεσα τους.
Ο χρόνος πέρασε, και μαζί με τον φίλο μου τον Παύλο είχαμε ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό, πως μια μέρα θα βρισκόμαστε στην τάξη μαζί. Το πρόβλημα βέβαια ήταν πως εγώ ήμουν νέος Νηπιαγωγός και εκείνος δάσκαλος 30 και πλέον χρόνια. Να που όμως τα παραμύθια και τα όνειρα τα γράφουμε εμείς.
Παύλο σου έρχομαι, πατέρα σου έρχομαι! Ήταν όνειρο τρελό, όνειρο... Πραγματικό!
Υ. Γ. Θέλω να φωνάξω "κυρία Φωτεινή με θυμάστε; ο Μιχάλης είμαι! Είμαι πια Νηπιαγωγός!"